Opowieść Warmińska XIX

Listonosz z trudem a przede wszystkim z wielkim bólem serca wyniósł przyjaciela z podziemnych tuneli. Wiedział że nie może nikogo zawiadomić o jego śmierci, nie mógł także powiedzieć gdzie i w jakich okolicznościach to się stało. Postanowił zatem zrobić to co będzie dobre, tak dla Jana, choć pewnie jemu w zasadzie w tych uwarunkowaniach było już wszystko jedno, ale i dobre dla samej Herty, to jest utrzymać za wszelką cenę wszystko w tajemnicy. Listonosz postanowił ułożyć ciało Jana w łódce i podpłynąć najbliżej Dorotowa, jak tylko się da. Bliżej brzegu miał opuścić łódkę i dopłynąć do brzegu wpław, zaś łódkę z Janem miała dnia następnego odnaleźć lokalna ludność i zająć się pochówkiem. Wprawdzie woda była już zimna, około 12-14 stopni, ale dla Listonosza to nie był problem, był człowiekiem zahartowanym, od pięciu lat zażywał kąpieli jeziornych zimą, co czynił co tydzień w niedzielę o godzinie 12 przez cały okres jesieni, zimy i wiosny. Gdy łódź była w połowie drogi pomiędzy Hertą a Dorotowem Listonosz dostrzegł nietypowy ruch samochodów i ludzi na plaży w Dorotowie. Listonosz nie był pewny co tam się dzieje, było kilka samochodów z włączonymi światłami i silnikami, dało się zauważyć kilka osób pośpieszne krzątających się pomiędzy samochodami i coś więcej, coś co wyglądało na barki, które właśnie zaczęli wodować. Postanowił wykorzystać sytuację i skierować łódkę w stronę plaży.

– Im szybciej znajdą Jana tym szybciej dojdzie do godnego pochówku – pomyślał.

Listonosz będąc przy Wyspie Ślimaczej przez niektórych nazywaną Wyspą Króliczą, która znajduje się od plaży w Dorotowie około 60 metrów, postanowił wysiąść z łodzi a ją samą wypchnąć w stronę ludzi z plaży. Była noc, więc nie mogli widzieć jak Listonosz opuszcza łódkę kierując się na Wyspę, ponadto byli zajęci swoją pracą.

– Mam nadzieję że zauważą i mam nadzieję że prędzej niż później– pomyślał,

Listonosz ukrył się z krzakach i bacznie obserwował to co powinno się za moment wydarzyć. Łódka z Janem była kilkanaście metrów od brzegu a ludzie z plaży dalej go nie zauważyli, byli zajęci swoimi pracami a nie podziwianiem lustra wody i odbijającego się w nim „światła” Księżyca. Listonosz zauważył że prace „plażowiczów” nabierały tępa, nie było dużo hałasu, choć dało się w nocnej ciszy usłyszeć głośniejsze rozmowy i kierowanie pracami przez jednego człowieka, pewnie ich szefa.  W pewnym momencie Listonosz zauważył, że na te dwie barki dopiero co zwodowane wjechał samochód ewidentnie terenowy z czymś przykręconym do jego tylnej części – paki, wyglądało to na jakaś maszynę.

– Jezu, to wiertnica…. Jadą robić odwierty…… Jadą ewidentnie na HERTĘ – pomyślał.

Po chwili barki będące wyposażone w małe elektryczne silniki ruszyły i skierowały się w głąb jeziora, z przodu miały włączone dwa halogeny, choć nie dawały one silnego strumienia światła, wszystko po to aby nie rzucać się w oczy. Gdy były w połowie drogi pomiędzy plażą a Wyspą Ślimaczą, na której ukrył się Listonosz, któryś z pracowników GEO-Max krzyknął:

– Uwaga tam z  przodu!!! Halo jest tam ktoś, proszę uważać, proszę nas bezpiecznie minąć! Halo jest tam ktoś!!??

W tym samym momencie ktoś włączył trzeci halogen, ten był naprawdę silny, oświetlił całą łódkę i wszystko dookoła niej w promieniu kilkunastu metrów.

– Ku—-wa po co krzyczysz, tylko zwracasz na nas uwagę, tam nie ma nikogo, chociaż zaczekaj….. kur-wa jest…… ale chyba śpi – powiedział Kapsel.

– Co się drzecie, jakiś problem?- zapytał Grzegorz

– Grzesiu przed nami łódka z jakimś typem……. chyba naje—nym, co robimy?

– Skąd wiesz że naje—ny?

– Typ leży, raczej śpi więc podejrzewam że naje—-ny – odparł Kapsel.

– Może naj—–ny a może nie….. Podpłyń do niego sprawdzimy, nie możemy pozwolić sobie na świadków – rzucił pewnie Grzegorz do osoby sterującej barkami.

Po chwili barki złączyły się z łódką na której leżało ciało Jana. Grzegorz jako pierwszy zszedł z barek na łódkę, kucnął popatrzył na ciało, przytknął palce do szyi osoby leżącej.

– Ku—wa nie żyje – powiedział głośno Grzegorz, niby do siebie ale frazę te usłyszał każdy będący na barce, co więcej echo wypowiedzianych słów dobiegło także do uszu samego Listonosza.

– Kapsel, choć pomożesz mi wciągnąć go na barkę. Zabieramy go stąd. Na razie na HERTĘ, później zobaczymy.

– Grzegorz, po co nam ten typ, odepchnijmy go z łódką i z głowy – powiedział Kapsel.

– NIE!!!! Jak znajdą nieboszczyka będą sprawdzać w jakich okolicznościach zmarł, może wejdą na HERTĘ i zobaczą świeże ślady po HONKERZE z wiertnicą, po odwiertach…. Jak myślisz co zrobi Policja, nie wiesz? Nie wiesz?…… To ci powiem!!!……Zbudują historyjkę że typek był świadkiem czegoś tutaj, a my go zajeb——śmy, chcąc się pozbyć świadka wydarzeń z HERTY. Sprawa nabierze rozgłosu. Nie ma na to zgody. Działamy w głębokiej konspiracji i tak KU—–WA ma zostać. Zabieramy go.

Listonosz już wiedział, że sprawa nie wygląda dobrze. Ciało Jana trafiło w nieodpowiednie ręce, może zostanie ukryte i nikt nigdy go nie odnajdzie, pogrzeb jeśli się odbędzie to z pustą trumną. Najgorsze w tym wszystkim będzie to, że on będzie posiadać pełną wiedzę o wszystkim a nie będzie mógł nic powiedzieć, co więcej pomóc, bo jeśli ciało zostanie ukryte to on też nie będzie wiedzieć gdzie, w którym miejscu.

– Jan, obiecałem chronić HERTĘ – zrobię to,  za cel honoru postawiłem sobie doprowadzić do godnego twojego pochówku – zrobię to. Nikt i nic mnie nie powstrzyma – pomyślał – przygryzając przy okazji mocniej dolną wargę, do tego stopnia że popłynęła cieniutka strużka krwi po jego brodzie i skraplając się na jego bluzie z napisem „I LOVE PARIS”.

…….CDN……..

Od AUTORA: Zbieżność nazwisk, imion, miejsc i nazw przypadkowa, cała historia jest wyłącznie wymysłem autora na potrzeby opowieści.