Podstawą ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność dłużnika stosownie do treści art. 10 Prawa upadłościowego. Dłużnikiem na tle omawianego przepisu jest podmiot posiadający zdolność upadłościową określoną w art. 5 Prawa upadłościowego oraz osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Przy czym wobec konsumenta można ogłosić upadłość, chociażby dłużnik miał tylko jednego wierzyciela – art. 491² ust. 2 ww. ustawy.

Definicja legalna niewypłacalności została zawarta w art. 11 ww. ustawy. W konsekwencji wykluczone jest posługiwanie się potocznym pojęciem niewypłacalności, które przez wielu może być rozumiane jako "niezdolność do dotrzymania swoich zobowiązań finansowych, niezdolność do wypłacenia komuś pieniędzy". Niewypłacalność to taki stan finansowy dłużnika, w którym utracił on zdolność do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Sformułowanie "utracić zdolność" odnosi się do faktycznej zdolności płatniczej i co do zasady oznacza brak dostępnej gotówki zarówno w kasie, jak i na rachunkach bankowych, w wysokości pozwalającej na uregulowanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Zdolność ta może zostać przywrócona poprzez np. zbycie składników majątkowych (zamiana majątku na gotówkę) lub też w drodze zaciągnięcia nowych zobowiązań (pożyczka lub kredyt). W zakresie przesłanki płynnościowej określono, że dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Podkreślić przy tym trzeba, że utrata płynności rzutująca na niewypłacalność przedsiębiorcy jest zawsze związana z finansowym aspektem oceny kondycji dłużnika. Oznacza to, że niewypłacalny nie będzie taki podmiot, który utracił zdolność płatniczą ze względów faktycznych i pozafinansowych (np. z powodu urazu powypadkowego osoba fizyczna zapomniała kodów dostępu do rachunku bankowego). W celu ułatwienia wierzycielom oceny sytuacji zdecydowano się na przyjęcie domniemania prawnego wzruszalnego. Zgodnie z nim, dłużnik jest niewypłacalny, jeśli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.

Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące.

 

Reasumując, przesłanką pozytywną materialną pozwalającą na ogłoszenie upadłości dłużnika jest stwierdzenie przez sąd jego niewypłacalności. Zatem podstawą ogłoszenia upadłości dłużnika jest jego niewypłacalność. Definicję niewypłacalności ustala art. 11 Prawa upadłościowego, który kreuje dwie postaci niewypłacalności. Pierwszą jest przesłanka utraty zdolności płatniczej, która ma charakter uniwersalny i odnosi się do każdego dłużnika, także takiego, który podlega upadłości konsumenckiej. Drugą jest przesłanka nadmiernego zadłużenia, a jej uzupełniająca funkcja realizuje się w odniesieniu do wybranych jednostek organizacyjnych. Istnienie tych przesłanek ustalane jest na chwilę orzekania przez sąd (postanowienie SN z 18.12.1996 r., I CKN 23/96): „O spełnieniu przesłanek upadłości decyduje stan rzeczy z chwili orzekania”.

Zespół Kancelarii PRZYMECCY

Na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej od 20 marca 2020r. do odwołania Minister Zdrowia ogłosił stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-cov-2.

W tym okresie osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana:

1)przekazać funkcjonariuszowi Straży Granicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz.U. z 2020 r. poz. 305), informację o:

1. a)adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym będzie odbywać obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie  34 ust. 5ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
2. b) numerze telefonu do kontaktu z tą osobą;

2)odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, trwającą 14 dni, licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy.

Obowiązku, o którym mowa wyżej nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wykonywania czynności zawodowych:

1)w Rzeczypospolitej Polskiej lub państwie sąsiadującym przez osobę wykonującą czynności zawodowe w tych państwach;

2)przez załogę statku w rozumieniu przepisów o bezpieczeństwie morskim lub załogę statku powietrznego w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz.U. z 2019 r. poz. 1580 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284);

3)przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym;

4)przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym powracających z zagranicy innymi środkami transportu niż pojazd, którym jest wykonywany transport drogowy:

11. a) w celu odbioru odpoczynku, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85i (WE) 2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85WE (Dz.Urz. UE L 102 z 11.04.2006,  1, z późn. zm.¹⁾), na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

b)po odebraniu za granicą odpoczynku, o którym mowa w rozporządzeniu określonym w lit. a, oraz po przerwie w świadczeniu pracy w okolicznościach wskazanych w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1412).

Obowiązku kwarantanny nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej przez żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub żołnierzy wojsk sojuszniczych, funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Służby Ochrony Państwa, wykonujących zadania służbowe.

           Osoba odbywająca obowiązkową kwarantannę informuje pracodawcę o jej odbywaniu. Informację tę przekazuje się za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, w tym przez telefon.

W celu wypłaty osobie odbywającej obowiązkową kwarantannę za okres jej trwania, wynagrodzenia, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495), lub świadczenia pieniężnego z tytułu choroby określonego w odrębnych przepisach, osoba ta, w terminie 3 dni roboczych od dnia zakończenia obowiązkowej kwarantanny, o której mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, składa pracodawcy lub podmiotowi zobowiązanemu do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby pisemne oświadczenie potwierdzające odbycie obowiązkowej kwarantanny. Oświadczenie to można złożyć za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

Płatnik składek, który nie jest obowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, przekazuje oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:

1)dane osoby, która odbyła obowiązkową kwarantannę,

1. a)imię i nazwisko,
2. b)numer PESEL, jeżeli go posiada

c)serię i numer paszportu, jeżeli był okazywany Straży Granicznej w ramach kontroli;

2)dzień rozpoczęcia odbywania obowiązkowej kwarantanny i dzień jej zakończenia;

3)podpis osoby, która odbyła obowiązkową kwarantannę.

Pracodawca lub podmiot zobowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby może wystąpić do właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w celu weryfikacji danych zawartych w oświadczeniu.

 

Jakub Piotr Przymęcki – radca rawny

 

Upadłość konsumencka jest ciekawą formą „wyjścia na prostą” z problemów i długów, z którymi zmagają się konsumenci, czyli osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Przepisy regulujące upadłość konsumencką znajdują się w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (t.j. Dz. U. 2019, poz. 498 ze zm.). Wiele osób zastanawia się kto może złożyć wniosek o upadłość konsumencką, co zawrzeć we wniosku, jakie przesłanki trzeba spełnić. W niniejszym artykule wskażemy podstawowe informacje dotyczące upadłości konsumenckiej.

Wniosek o upadłość może zgłosić sam dłużnik. Uprawnienie to przysługuje również wierzycielowi, jeśli dotyczy upadłości osoby fizycznej, która była przedsiębiorcą, także po zaprzestaniu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, jeżeli od dnia wykreślenia z właściwego rejestru nie upłynął rok, bądź wierzycielowi osoby, która faktycznie prowadziła działalność gospodarczą, nawet wówczas gdy nie dopełniła obowiązku jej zgłoszenia we właściwym rejestrze, jeżeli od dnia zaprzestania prowadzenia działalności nie upłynął rok.

W przedmiotowym artykule przeanalizujemy jednak prawo do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez samego dłużnika. Wniosek może złożyć osoba fizyczna, która w chwili składania wniosku nie prowadzi działalności gospodarczej. Wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej powinien zawierać:

1)        imię i nazwisko, miejsce zamieszkania oraz numer PESEL dłużnika, a jeśli dłużnik nie posiada numeru PESEL - dane umożliwiające jego jednoznaczną identyfikację;

2)        wskazanie miejsc, w których znajduje się majątek dłużnika;

3)        wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie;

4)        aktualny i zupełny wykaz majątku z szacunkową wyceną jego składników;

5)        spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty;

6)        spis wierzytelności spornych z zaznaczeniem zakresu w jakim dłużnik kwestionuje istnienie wierzytelności; wskazanie wierzytelności w spisie wierzytelności spornych nie stanowi jej uznania;

7)        listę zabezpieczeń ustanowionych na majątku dłużnika wraz z datami ich ustanowienia, w szczególności hipotek, zastawów i zastawów rejestrowych;

8)        oświadczenie dłużnika, że nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 491⁴ ust. 2 i 3 ustawy, tj. m.in. że w okresie dziesięciu lat przed złożeniem wniosku w stosunku do dłużnika: nie prowadzono postępowania upadłościowego, nie ustalono planu spłaty wierzycieli na podstawie przepisów ustawy, nie zgłosił w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości mimo że miał taki obowiązek, czynność prawna dłużnika nie została prawomocnie uznana za dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli, a także że w stosunku do dłużnika nie prowadzono postępowania upadłościowego, w którym umorzono całość lub część jego zobowiązań.

Najważniejszymi przesłankami, które muszą wystąpić, aby możliwe było ogłoszenie upadłości konsumenckiej są  przede wszystkim stan niewypłacalności, tj. utrata zdolności do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a ponadto niewypłacalność ta lub istotne zwiększenie stopnia niewypłacalności nie może być skutkiem umyślnego działania lub rażącego niedbalstwa.

Należy podkreślić, iż na 24 marca zaplanowano wejście w życie znowelizowanych przepisów o upadłości konsumenckiej wynikających z ustawy z 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe oraz niektórych innych ustaw. Głównie dotyczy ona trybu rozpatrywania spraw i stosowanych procedur. Jednakże ważne jest to, że zrezygnowano z obowiązku badania przez sąd, na etapie ogłaszania upadłości, zawinienia dłużnika w doprowadzeniu lub pogłębieniu stanu niewypłacalności. Ewentualne niewłaściwe zachowania dłużnika będą badane na etapie ustalenia planu spłat wierzycieli i podejmowana decyzja czy odmówić oddłużenia upadłego.

Nadto wedle wchodzących zmian do ustawy do we wniosku o ogłoszenie upadłości należy wpisać NIP dłużnika, jeżeli dłużnik miał taki numer w ciągu ostatnich dziesięciu lat przed dniem złożenia wniosku, natomiast zamiast oświadczeń wskazywanych w ww. punkcie 8 należy dołączyć informację o osiągniętych przychodach oraz o kosztach poniesionych na swoje utrzymanie oraz osób pozostających na utrzymaniu dłużnika, w ostatnich sześciu miesiącach przed dniem złożenia wniosku, informację o czynnościach prawnych dokonanych przez dłużnika w ostatnich dwunastu miesiącach przed dniem złożenia wniosku, których przedmiotem były nieruchomości, akcje lub udziały w spółkach, informację o czynnościach prawnych dokonanych przez dłużnika w ostatnich dwunastu miesiącach przed dniem złożenia wniosku, których przedmiotem były ruchomości, wierzytelności lub inne prawa, których wartość przekracza 10 000 zł, oświadczenie o prawdziwości danych zawartych we wniosku.

Ponadto należy pamiętać, iż wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej składa się na formularzu i podlega on opłacie w wysokości 30 zł.

Oczywiście do każdej sprawy należy podchodzić indywidualnie. Więcej informacji na temat upadłości konsumenckiej mogą Państwo uzyskać korzystając z usług prawnych naszej Kancelarii.

 

Na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej od 20 marca 2020r. do odwołania Minister Zdrowia ogłosił stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-cov-2.

Czy i jak przekłada się to na miejsca kultu religijnego. I tak Minister wprowadził czasowe ograniczenie w sprawowaniu kultu religijnego w miejscach publicznych, w tym w budynkach i innych obiektach kultu religijnego. Ograniczenie to polega na konieczności zapewnienia przez osoby duchowne, aby w trakcie sprawowania kultu religijnego na danym terenie lub w danym obiekcie znajdowało się łącznie, zarówno wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, nie więcej niż 50 osób, wliczając w to uczestników i osoby sprawujące kult religijny.

 

 

Jakub Piotr Przymęcki – radca rawny

Na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej od 20 marca 2020r. do odwołania Minister Zdrowia ogłosił stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-cov-2.

Taki stan prawny stwarza nowe warunki a raczej ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej. I tak w okresie, o którym mowa wyżej, zakazuje się wywozu lub zbywania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej respiratorów oraz kardiomonitorów. W okresie tym, nie później niż na 24 godziny przed zamiarem wywozu lub zbycia poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następujących produktów: 1) gogli ochronnych, 2) kombinezonów typu TYVEK, 3) masek typu FFP2/FFP3, 4) maseczek chirurgicznych, 5) ochraniaczy na buty (obuwie), 6) rękawiczek lateksowych, 7) rękawiczek nitrylowych, 8) środków do dezynfekcji rąk, powierzchni i pomieszczeń – przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424) ma obowiązek powiadomić o tym wojewodę właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania tego przedsiębiorcy. Wojewoda może złożyć wniosek do Prezesa Rady Ministrów w sprawie zakazu wywozu lub zbycia tych produktów poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Informacja o zamiarze wywozu lub zbycia zawiera wykaz oraz ilość produktów. Informację tę oraz informację o złożeniu wniosku wojewoda niezwłocznie przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.

 

Jakub Piotr Przymęcki – radca rawny